Reviews of the Belgian Iceland Airwaves Edgy gigs by múm - Kira Kira - Parachutes - Skakkamanage @ Ancienne Belgique (AB) @ Brussels 8. March 2008

Review by DaMusic
Icelandic music is getting more and more popular, as illustrated by the movies Heima of Sigur Rós and the documantary Screaming Masterpiece of Ari Alexander Ergis Magnússen. The Belgian Iceland Airwaves Festival organised by Bozar and Ancienne Belgique in Belgium is a small version of the Icelandic one.
Skakkamanage took a cozy start but ended in chaos. Two different voices in a clash as 2 trains on the same trail.
Borko, sometimes with irony, sometimes serious.
The performance of Kira Kira aka Kristín Björk Kristjánsdóttir did not need the visuals in the background.
múm of the past, was now just an echo on stage, but the make-over was necessary and more than OK.
Tom Weyn
Van een land met 313.000 inwoners, verspreid over een oppervlakte van 100.000 vierkante kilometer, dat bovendien aan het randje van onze wereld lijkt te hangen, verwacht men niet veel muzikale acrobatie. Dat gaat echter niet op voor het prachtige IJsland. De laatste jaren kennen we een ongekende stroom aan nieuwe IJslandse groepen en is er zowaar sprake van een bescheiden hype. De grondleggers hiervan zijn zonder twijfel Sigur Rós, die overigens vorig jaar met hun concertfilm Heima een prachtig beeld schetsten van het meest tot de verbeelding sprekende land van onze planeet. Een andere aanrader om grip te krijgen op de bloeiende IJslandse muziekscene is de documentaire Screaming Masterpiece van Ari Alexander Ergis Magnússen.
In de toenemende populariteit van deze IJslandse muziek zagen ook de AB en Bozar hun kans schoon om er een heus festival rond op te zetten. Iceland Airwaves is een miniatuurversie van het immense gelijknamige festival dat in oktober in Ijsland zelf plaatsvindt en biedt ons een staalkaart van het beste uit het hoge Noorden. Op de vierde avond van het festival was het vooral uitkijken naar de komst van het herbronde Múm, maar voor het zover was, kregen we nog een gezonde portie aanstormend talent voorgeschoteld.

Eerste in rij was Skakkamanage. Met zo’n groepsnaam moet je al sterk in je schoenen staan en dat bleek gelukkig ook het geval. Al snel bleek de club, en dan vooral het podium, veel te klein voor deze bende fanatiekelingen. Het zestal blonk tijdens deze eerste passage op Belgische bodem voornamelijk uit in veelzijdigheid. Waar het optreden nog gemoedelijk startte, werd het naar het einde toe een ware chaos. Zo’n evolutie juichen we niet altijd toe, maar Skakkamanage kwam er goed mee weg. Naast de klassieke instrumenten was het vooral de mondharmonica die de muziek zijn kleur gaf. Aanvankelijk hadden we onze twijfels bij de samenzang: apart twee uiterst mooie stemmen maar samen botsten ze als twee treinen op hetzelfde spoor. Desalniettemin een ontdekking. En het zou niet de eerste van de avond zijn.

Op hun huidige tour door Europa had múm het ietwat vreemde Borko uitgekozen als voorprogramma. Hierdoor belandde het zestal ook op het grote podium van de AB. Getooid in niet altijd even flatterende marcellekes (speciaal voor de gelegenheid want tijdens zijn Wikipediazoektocht over Brussel was de über-Borko teweten gekomen dat de uitvinder ervan een Brusselaar was) vergastte de groep ons op een bizarre set. Voortdurend werd er gespeeld met de grens tussen ironie en ernst, wat Borko sierde. Ook hier weer afwisseling troef met als sleutelinstrument de trompet. Een genre kunnen we er wederom niet op plakken maar vast staat wel dat het om atypische maar opwindende IJslandse muziek ging.


Video Parachutes
In de volksverhuizing richting Club die hierop volgde, raakten we hopeloos achterop en dus ook hopeloos te laat om het naar verluid fantastische Parachutes aan het werk te zien. Geduldig wachten op Kira Kira was dus de boodschap. En ook hier kunnen we de term ‘ontdekking’ weer bovenhalen. Onder het pseudoniem Kira Kira gaat Kristín Björk Kristjánsdóttir schuil. Qua podiumprésence had ze alleszins veel gemeen met haar bekende naamgenote en die vergelijking kon bij momenten ook doorgetrokken worden naar haar muziek. Geruggensteund door een uitstekende groep, waarin vooral de dubbele percussie een essentiële rol speelde, kregen we kleine knutselwerkjes te horen. Want knutselen is wat Kira Kira doet op het podium. Haar gereedschap daarvoor zijn een gitaar, laptop, muziekdoosjes en allerhande andere dingen die een doorsnee mens als rommel zou aanzien. De visuals op de achtergrond waren zelfs overbodig en dat is bij zulke muziek geen evidentie.

múm vierde vorige jaar zijn tienjarig bestaan met de release van ‘Go Go Smear the Poison Ivy’ en kwam voor de vijfde keer afgezakt naar de AB om hun plaat voor te stellen. Ditmaal moesten we het zonder de zusjes Gyoa en Kristin Anna Valtysdottir stellen: zij verlieten enkele jaren geleden de groep. Op het podium zagen we nu een divers achttal onder de deskundige leiding van Gunnar Örn Tynes. Naast de vrouwelijke stemmen die steeds een onontbeerlijk deel van Múms muziek hebben uitgemaakt, kreeg ook hij een prominente rol toebedeelt op vocaal vlak en die vervulde hij met verve.

Na het openingsnummer waarbij zowat iedereen uit de andere groepen aantrad als achtergrondkoor kregen we het ontroerende Moon Pulls te horen met daaropvolgend Oh, How the Boat Drifts. Het eerste kippenvel van de avond verscheen op onze armen. Hierna evolueerde Múm echter geleidelijk aan naar een meer uitbundige sfeer die zijn hoogtepunt kende met Dancing Behind My Eyelids. De múm van vroeger was nog slechts een echo in wat we nu te horen kregen. Wat wel hetzelfde is gebleven, is de manier waarop je opgenomen wordt en, als je het jezelf toelaat, in een soort van trance geraakt waarin je je laat meevoeren op de wonderlijke klanken die múm uit haar instrumenten haalt. Het verschil bestaat er hem in dat die klanken vandaag heel wat dansbaarder zijn geworden. Deze evolutie zou door de fans wel eens kritisch onthaald kunnen worden maar wij zien het als een absolute noodzaak én een meer dan geslaagde herbronning.
Source: http://damusic.be/reportage/1106

Review by Digg
Iceland a strange country with less inhabitants than Luxembourg, but with a fantastic music scene. Do they have more interesting bands? Maybe.
Do they have found a good manner to bring their music worldwide? Probably.
They are all friends and they come in groups. Just like a plague, and there are good friends and no so good friends of course.
Is Iceland a synonym for quality?
The first bunch of friends were Skakkamanage, indierockband à la Clap Your Hands Say Yeah, a little bit Madrugada and even Admiral Freebee. The singer even looks like Tom Van Laere.
The six of Borko got lost in their own songs.
Parachutes, swimming in the postrock pool and maybe a too much Scandinavian sound. Compliments towards the backing vocalist/dancer/violin player.
Kristín Björk Kristjánsdóttir and 5 others, Kira Kira, frontlady in a wonderland made of mandoline, laptop, trombone, guitars and drums.
Finally a reborn múm, proofing why they are so popular in Belgium.
Kristof Vande Velde
We houden van die avonden waar je van het ene podium naar het andere kan wandelen zonder tijd te verliezen aan soundchecks of artiesten die hun fles wijn eerst willen legen en met een Club op de eerste verdieping en een grote zaal op het gelijkvloers, leent de AB zich prima voor dergelijke mini-festivals. Het thema van de dag was... IJsland. Het is toch wel vreemd dat een land met duidelijk minder inwoners dan pakweg Luxemburg onze alternatieve (muziek)cultuur zo in de ban kan houden. Hebben ze daar dan relatief gezien meer bands die de moeite zijn? Wellicht. Hebben ze misschien de juiste manier gevonden om hun muziek naar hier te brengen? Waarschijnlijk. Het zijn er allemaal vrienden en ze brengen elkaar mee. Dit klinkt een beetje als een plaag en dat is het zeker niet, maar zoals steeds bestaan er goede en minder goede vrienden en waarom zou IJsland plots een synoniem voor kwaliteit zijn? Feit is dat het deze keer múm was dat ons, Belgen, naar de zaal lokte en ons hun vrienden voorstelde.
De eerste van die vrienden heette Skakkamanage. De om 19 uur al bijna volledig gevulde club zag een vijftal dat een verdienstelijke indierock bracht met folk- en country-elementen en dat met een behoorlijk breed palet want we hoorden nu eens Clap Your Hands Say Yeah, dan wat Madrugada en vervolgens onze eigen Admiral Freebee. De zanger had trouwens ook opvallend veel weg van Tom Van Laere. Afsluiten deed Skakkamanage met (al dan niet bewust) piepende gitaren, lichte noise en IJslands gebrabbel. Moet kunnen!
Het meest opvallende aan de zes van Borko was hun witte mouwloze onderlijf - omdat het volgens hen in Brussel is uitgevonden - en hun (pogingen tot) humor. Gemakkelijkheidshalve kondigden ze hun genre aan als emotionele progrock en 'uitgesponnen progrock' was inderdaad wat we noteerden. Het jammere aan de band is, dat ze soms zo veel kanten opwilden dat we de weg wat verloren en we eigenlijk van minder geslaagde songs kunnen spreken. Enkel hun trompettist bracht wat leven in de brouwerij maar hun songs als 'Shoo Ba Ba' en 'Doo Doo Doo' mochten gerust in IJsland blijven.
Terug naar boven voor Parachutes, de eerste band waar we 'iets' van konden verwachten. Parachutes zwemt in de post-rockvijver en heeft bijzonder goed naar hun landgenoten van Sigur Rós geluisterd. Iets te goed eigenlijk want wat we zagen was een Sigur Rós-light met een volledige afwezigheid van eigenheid. Jammer, want dit is beslist een band met potentieel al moeten ze dit misschien gaan zoeken buiten het prototypische Scandinavische geluid (een xylofoon hier, een viool daar, een schuiftrompet hier en alles zo dromerig en feeëriek mogelijk). Onze complimenten gaan naar de celliste/violiste/backing vocal/danseres die bezield enthousiast op het podium stond en de animo op haar eentje de lucht injoeg. Na drie bands bleek Parachutes toch wel de sterkste formatie die we zagen.
Tot een Kristín Björk Kristjánsdóttir het podium betrad en vijf anderen meebracht die samen Kira Kira heten. De frontvrouw gedroeg zich als een zevenjarige in een wondere wereld van geluiden, geproduceerd door gitaren, een dubbele drums, pedal steel, trombone, mandoline, een laptop en een aantal rariteiten en hoewel het geluid ook bijzonder Scandinavisch klonk, sprong Kira Kira hier een stuk creatiever mee om dan Parachutes deed. ‘Beach Box Disasters' klonk onheilspellend chaotisch en bevreemdend. In ‘Bless' werd duidelijk dat het vooral de pedal steel was die de sound van Kira Kira apart maakte. Kristín mag dan geen ijzersterke zangeres zijn, met in sterk Scandivasche tongval uitgesproken zinnen als "this is getting even funner by the minute," kreeg ze de sympathie van de zaal volledig mee.

múm Video
Tot slot was het aan múm zelf om te bewijzen voor wie de overgrote meerderheid eigenlijk was gekomen. Vanaf opener ‘Winter (What We Never Were After All)' was het duidelijk dat ze dit met verve zouden doen. Koor met dienst was iedereen die in het verloop van de avond op een podium had gestaan, waarbij echter duidelijk werd dat een geoefend koor toch nog iets anders is. Maar deze lichte smet deed niets af aan de prestatie van múm, dat ook live hun nieuw gekozen pad sinds Go Go Smear The Poison Ivy volledig insloeg, met uitzondering van bisnummer ‘Smell Memory' dat hun bekende electronica van vorig werk helemaal boven haalde. Vanaf tweede nummer ‘Moon Pulls' kregen we enkel múm en kwam hun ware talent in deze sober gebrachte versie bovendrijven. ‘Oh, How the Boat Drifts' van Summer Make Good en een nieuw nummer waar nog wat werk aan is, waren de enige twee songs voor de bis die niet van de laatste langspeler geplukt werden. múm maakte er dan ook een plezier van om hun songs in de meeste gevallen van een nieuw jasje te voorzien. Het skelet van ‘Marmalade Fires' stond er nog maar de invulling was uniek. ‘A Little Bit, Sometimes' kreeg dan weer een geheel nieuwe intro mee. ‘Blessed Brambles' werd het hoogtepunt van de avond, mede door een onverwachte drumsolo, en Kiss kwam even om de hoek kijken toen múm ‘I Was Made for Lovin' You' vanuit ‘Dancing Behind my Eyelids' liet overvloeien. Wie zich voor het optreden een múm-kazoo had aangeschaft, mocht tenslotte, samen met alle vorige bands, nog eens meefluiten op ‘They Made Frogs Smoke ‘Til They Exploded'. Het groepsgevoel is altijd belangrijk geweest voor de mannen van múm.
Het positieve aan Iceland Airwaves bleek dat de kwaliteit - een verdraaiing in het begin uitgezonderd - er in de loop van de avond steeds beter op werd. Laten we vooral onthouden dat Parachutes mits enig zoekwerk nog heel wat kan bereiken, Kira Kira een naam wordt die Vlaanderen zal beginnen koesteren en múm bewees waarom ze in onze streken zo geliefd zijn. IJsland, het moet er toch de moeite zijn.
Source: www.digg.be/gigs.php?id=356
English abstracts by Wim Van Hooste.