IJslanders ontdooien niet - Icelanders don't defrost
Voor een land dat maar evenveel inwoners telt als Gent is IJsland de laatste tijd erg goed vertegenwoordigd in de media. Vlaanderen Vakantieland wijdt er momenteel een reeks reportages aan, en deze week raakte nog bekend dat je in België nergens voordeliger spaart dan bij de IJslandse Kaupthing bank. Vrijdagavond verzamelden een aantal IJslandse bands zich in Bozaar voor Iceland Airwaves (***), een festival dat door middel van een paar avondvullende programma's in Brussel een dwarsdoorsnede wil schetsen van de plaatselijke muziekscène. Dat Björk en Sigur Ros slechts het topje van de ijsberg vormen is inmiddels geen nieuws meer. De jongste jaren hebben tal van IJslandse muzikanten hun actieradius naar het buitenland verlegd. Ook al blijft het wachten op een act die opnieuw een doorbraak naar het brede publiek kan forceren, toch valt het niet te ontkennen dat artistiek talent er beter vertegenwoordigd is dan in veel dichter bevolkte gebieden. Seabear (**) bracht hier met The Ghost That Carried Us Away bijvoorbeeld een verzameling frivole popliedjes uit die even naïef als aanstekelijk klinkt. Ook live was het zevenspan vrolijk met belletjes, violen en melodicas in de weer. Op de songs viel weinig af te dingen en de cover van de Undertones-klassieker Teenage Kicks was er één die gehoord mocht worden. Maar toch stond je er vooral van te kijken hoe dunnetjes de band ondanks die uitgebreide bezetting voor de dag kwam. Daardoor kon je je nooit van de indruk ontdoen dat je naar een slappe versie van Aracade Fire stond te kijken, en slaagde de band er niet in om de belofte die de plaat inhield helemaal in te lossen.
Datzelfde ging in zekere zin ook op voor Johann Johannsson (***). De man haalde met zijn cd's al twee maal de jaarlijkse eindlijst van De Morgen, maar kwam live zo afstandelijk uit de hoek dat hij niet eens op het idee kwam om het publiek even aan te kijken. De pianist liet zich bijstaan door een strijkerskwartet en een man die zich over de elektronica ontfermde. Samen maakten ze bloedmooie, in zichzelf gekeerde soundscapes die vaak donkerder waren dan een maanloze nacht, en zich in een soort melancholie wentelden waarin je de wanhoop haast kon voelen. Daardoor dienden zijn instrumentale composities zich aan als het muzikale equivalent van een Krystof Kieslowski-film. Meer dan eens laaiden de emoties zo hoog op dat het publiek pardoes vergat te applaudisseren. Net daarom was het des te erger dat er achteraf niet eens een bedankje afkon. De passage van Johannsson was er -kortom- één die pas écht tot haar recht kwam als je er met gesloten ogen naar luisterde.
Afsluiter Amiina (***) was eigenlijk in hetzelfde bedje ziek. Dit dameskransje uit de entourage van Sigur Ros maakte vorig jaar met Kurr een cd waar een haast adembenemende schoonheid uit sprak. Live deden ze weinig anders dan die muziek zonder veel franje reproduceren. Daardoor kreeg het optreden meer van een open repetitie. En ja: de jongedames konden meer dan behoorlijk overweg met violen, laptops, xylofoons en zingende zagen, maar de surplus om hen dat in levenden lijve te zien doen ontbrak. Daardoor illustreerden Seabear, Johann Johannsson en Amiina elk op hun eigen manier een stelling waar ze zelf nog wat van konden leren: op plaat is prachtige muziek voldoende, maar live komt het erop aan één en ander een beetje boeiend te presenteren en een brug naar het publiek te slaan. Daar schoten deze kille IJslanders stuk voor stuk te kort. Hoog tijd dus, dat ze daar een beetje ontdooien.
Source:
http://www.demorgen.be/dm/nl/1343/Recensies/article/detail/175360/2008/02/18/Iceland-Airwaves-festival-in-Bozaar---IJslanders-ontdooien-niet.dhtml
De IJslandse groep Seabear kwam met een ruime bezetting op het podium. Ondanks het indrukwekkende instrumentarium kwam het optreden slapjes over.
Foto Alex Vanhee
Engin ummæli:
Skrifa ummæli